☺POHO KA LEMBUR☺

Meunang perlop ti kantor téh dua minggu. Ngahaja
dimanfaatkeun mulang ka Indonesia, hayang
nyacapkeun kasono ka lembur, ka babaturan, ka
dulur, jeung utamana mah ka kolot, nu geus aya kana
dalapan bulanna teu panggih. Éta ogé mindeng ari
komunikasi mah boh ngaliwatan telepon atawa SMS, ngan keukeuh béda rasana, antara ngobrol dina
telepon jeung pangih langsung jeung jinisna mah.
Mang Udin geus surti. Mun aya kuring, manehna ngan
saukur ngaluarkeun mobil ti garasi jeung
ngahaneutan wungkul. Tara wani nanyakeun deui, da
geus pada apal yén lamun kuring keur aya di lembur, nu nyupiran bapa jeung nganteur ka ditu ka dieu téh
éstu kudu kuring. Ngahaja kitu téh, salianti hayang
namplokeun kasono indit babarengan, ogé deuih
hayang apal aktifitasna, ngarasakeun kumaha capéna
pagawéanna.
Cara ti sasari mun bapa rék indit, sok dijajap ku ema kana mobil, malah sok ditempokeun sagala nepika
ngilesna mobil di péngkolan. Kitu deui bapa ku anjeun,
barang rék jung sok naros heula ka ema, mulangna
hayang pangnyandakeun naon atawa nitip naon.
Katénjo gedéna kanyaah ema ka bapa, boh bapa ka
ema. Rék teu kitu kumaha, ka jalma nu salila leuwih ti opat puluh taun satia ngabaturan sapapait samamanis
imah-imahan. Babarengan ngaliwatan jalan kahirupan
nu garintul. Malah lain gan saukur salaki pamajikan,
tapi jadi indung bapa ti dua budak lalaki hasil buah
cintana. Nya éta kuring jeung Kang Tatang téa.
Pangna pantes, nalika ema gering parna tilu taun ka tukang bapa setrés pisan. Adatna ngadak-ngadak jadi
robah. Teu kaop kasinggung meueusan, kaluar
amarahna. Kitu téh meureun pedah hariwang, sieun
ema kumaonam. Mangkaning geringna parna, nepika
diopname sagala di rumah sakit. Keur deuih harita téh
Bu Eni, garwana Pa Gaga anyar ngantunkeun. Meureun bapa sok mindeng ningal Pa Gaga jadi
hulang-huleng bangun nu nunggeulis pisan
ditingalkeun pamajikan. Éta oge hariwang sieun kitu
tayohna mah, bapa can siap mu téa kudu ditingalkeun
ema.
Bulan Februari kamari umur bapa nincak tujuh puluh tilu taun, tapi fisikna masih tetep seger buger, ajeg
jeung tetep gagah. Teu némbongkeun boga umur
kolot. Ngan meureun palebah rambutna geus mimiti
pinuh ku silalatu. Béda jeung sobat-sobatna, boh nu
saumur, saluhureun atawa sahandapeun, saperti Pa
Apud, Pa Kurdi, Pa Gaga jeung Pa Engkos. Nu teu walakaya digorogotan umur. Malah ningan Pa Engkos
mah najan umurna kakara genep puluh lima gé geus
bungkuk leumpangna. Na atuh ari bapa mah
katempona masih tetep jagjag jeung séhat, komo
deuih jajauheun pisan kana boga panyakit pikun.
Lamu téa dijajarkeun tur dibading-banding jeung sobatna, nu katempo pang ngorana téh sigana mah
bapa. Padahal, rarasaan mah kana olahragana jarang,
paling meureun sok mindeng leumpang. Éta oge mun
ka kampus pedah jarakna kurang leuwih sakilo ti
imah. Kitu deui kana dahareun sagala brek, teu apik
rujit siga nu séjén. “Rahasiana mah loba aktifitas, loba kagiatan. Gerak
kaditu kadieu…” walonna mun aya nu nanya
masalah éta.
Memang bener bapa mah loba pisan aktifitasna, najan
geus pangsiun gé. Malah aktifitasna téh asa loba
keneh sanggeus pangsiun, jadi dosén undangan. Ampir unggal minggu ber kaditu ber kadieu,
ngadosénan di ditu, ngadosénan di dieu. Tayohna
ampir sakabéh universitas geus kungsi ka ubek ku
bapa mah. Euweuh ka capé. Padahal ceuk kasarna
dunya geus nyampak sagala aya, budak geus jaradi
jelema, kitu deuih gajih pangsiun rarasan mah leuwih ti cukup jang nutupan pangabutuh sapopoé. Lamun téa
kurang atuh tinggal ménta ka kuring atawa ka Kang
Tatang.
Lain teu atoh boga kolot kitu, dipikabutuh ku sasaha.
Tapi bapa téh geus waktuna istirahat, tinggal
senangna, diuk dina korsi goyang. Geus teu pantes mikiran balangsakna dunya komo deui ngarasa capé
ku gawé. Matak Kang Tatang mah sok hémeng nempo
bapa kitu téh, teuing naon cenah nu ditéangana. Da
ningan lamun dicaram sok kalah bendu.
“Nu kieu mah lain gé pagawéaen, tapi
pangaresep.” saurna bari baeud. Kuring jeung Kang Tatang sok hariwang nempo
kagiatan bapa nu sakitu lobana. Komo éta mun
bagéan jadi dosen undangan di luar kota, kacida
hariwangna téh. Sieun kuma onam. Euweuh nu
nalingakeun. Katambah mawa mobil sorangan, da
embung atuh dianteur ku supir téh, kajeun teuing bedo sigana.
“Bapa gé masih bisa mawa mobil mah. Keun waé
Mang Udin mah sina di dieu, nganteur Ema. Bisi butuh
keur nganteur ka ditu ka dieu,” cenah. Lain, lain teu
percaya ka bapa nu masih bisa mawa mobil, tapi
bapa téh geus kolot… na’udzubilah sok sieun aya hal nu teu dipiharep di jalan pangpangna mah.
Kakara kamari-kamari meureun bapa daék di supiran
ku Mang Udin téh. Éta ogé pedah saméméhna
meunang musibah, nabrak mobil batur nalika mulang
ti Cianjur. Untung teu kunanaon, ngan meureun mobil
wungkul nu ringsek téh. Trauma tayohna mah, jadi wé daék ayeuna mah disupiran téh.
Nalika bulan Agustus ngahaja bapa jeung ema téh
diajak ka Australia, éta gé meunang ngabadamikeun
heula jeung Kang Tatang. Bapa dibawa ka ditu téh
sangkan reureuh, istirahat. Sakalian sukuran, kuring
tas meuli imah anyar hayang katincak ku kolot, alesan utramana mah.
Meunang sabulan leuwih di Australia téh. Ngahaja
maké nyewa touris guide sagala sangkan bapa jeung
ema bisa jalan-jalan ngadatangan tempat-tempat
pariwisata nepi ka suklak ka siklukna. Sina
refresihing, reresepan jeung nu utamana mah sangkan pohoeun kana aktifitasna di lembur.
Minggu-minggu munggaran, stratégi téh aya hasilna.
Bangun nu resep bisa jalan-jalan di negri kanguru téh.
Katambah unggal poéna sok aya wa tamu nu datang
ka imah manggihan bapa, ngadon silaturahmi. Nu
daratang téh kurut mahasiswana baheula, boh nu ayeuna geus gawé di Australia boh nu keur
naruluykeun kuliah.
Beuki béh dieu, beuki bosen meureun. Katempo sok
hulang-huleng seorangan. “Bapa mah hayang
mulang, inget ka barudak di kampus, tada teuing
kuciwana meureun euweuh dosénna,” saurna. “Karunya, hanas malayar iuran kuliah, ari diajarna
heunteu”.
Alus ari dina kituana mah bapa téh, inget kana
kawajiban. Inget ka mahasiswana nu mayar iuran
kuliah, padahal diajarna mah heunteu. Gede
perhatianna mah. Jeung da memang bapa mah perhatian jeung nyaah pisan ka sasaha gé. Lain ka
kuring jeung Kang Tatang wungkul atawa kadulur-
dulurna kituna téh, tapi ka sasaha. Ningan Si Agus,
budakna Mang Udin ogé ku bapa mah di sakolakeun
jeung dikuliahkeun sagala. Malah ayeuna téh geus
boga gawe sorangan. Kitu deui bapa mah jalmana tara itungan.
Inget keur leutik, mun pareng aya acara wisudaan di
kampus, geus pasti saentosna aya nu datang ka imah.
Cenah mahasiswana nu kakara lulus. Daratangna téh
tara lengoh, rarébo ku rupa-rupa babawaaan jang
bapa.. Tuluy nalika rék marulangna bari sasaliman téh sok ngarusiwelkeun amplop kana panangan bapa.
Tapi tara ditarima, ku bapa ditampik. Najan sakumaha
didedet-dedet ogé ku jalmana. Kuring mah jeung Kang
Tatang sok sareuseurian di kamer bari noong
narempokeun. Sabab lamun si tamu geus marulang,
pasti ema nu bagean murukusunu ka bapa. “Mun tarima! padahal katempona kandel, lumayan
jang di dapur,” bari manyun.
Ari bapa, meni nyantey jeung tenang ngawalerna téh.
“Keun waé, éta mah lain milik urang. Karunya ka
jalmana. Milik urang mah loba ieuh, lain ti dinya
wungkul.” Ku sabab éta meureun, loba jalma nu raresepeun
jeung hormat ka bapa. Matak mun Idul fitri atawa Idul
adha sok loba parsél ngaleut ka imah. Boh ti koléga-
kolégana atawa ti para mahasiswana. Malah kungsi,
basa keur kuring kelas dua SMA mun teu salah mah,
bapa téh gering. Teu sabaraha ari geringna mah, pedah sampéanna misalah tijalikeuh nalika
badminton. Tapi, na atuh éta mah loba pisan jalma nu
datang, ngabring ngalalongok bari garinding.
Tatangga ogé ni arolohok, disangkana di imah keur
aya raraméan.
Harita, bapa jeung ema téh teu diidinan ieuh mulang. Da kuring keur riweuh di kantor loba gawéan, hésé
meunang perlop alésanna mah.
Teu burung terus dibébénjokeun bapa téh, ku sagala
rupa améh poho ka lembur. Tapi euweuh hasilna,
kalah gering nu aya. Dibawa ka dokter geus sabaraha
balikan, cenah mah panyakit darah tingina karugrag deui. Harita kénéh nalika chek up nu terahir téh
langsung dirawat inap sagala di rumah sakit. Tapi
beuki lila téh lain kalah beuki cageur, beuki parna nu
aya. Bari keukeuh ngaéh teu poho kana paméntana,
hayang balik!
Lain teu nyaah ka kolot pedah teu nurut kana paménta jeung paréntahna, tapi masalahna mun bapa mulang
ka lembur geus pasti bakal balik deui kana aktifitasna.
Katambah kondisina can séhat jeung deuih lamun
perawatanana dituluykeun di Indonesia apan kabéh
ogé geus apal kumaha kaayaan rumasakit-
rumasakitna, teu kumplit jeung teu sacanggih di luar negeri jaba pelayanana kurang.
Beuki lila mah hate téh lééh nempo bapa nu teu daék
répéh hayang mulang, watir jeung deuih kétang
diidinan sotéh pedah harita bapa maké ngancam
sagala. Cénah lamun teu diidinan kajeun kabur,
mulang sorangan ka Bandung. Nya atuh harita kénéh oge gura-giru nelepon Kang Tatang sangkan
mapagkeun, da kuring teu bisa nganteur. Nalika
mulang téh na pesawatna ogé bari diopnamé jeung
dibaturan perawat husus, da sieun kuma onam.
Heuleut saminggu, meunang kabar ti Kang Tatang
cénah bapa téh geus jagjag belejag, malahan tilu poé ti barang nepi ka Bandung geus indit ngadosenan ka
Purwakarta. Teu beunang dicarék ku sasaha. Basa
chek up ka dokter, geus séhat, darahna normal. Malah
canah geus euweuh deui nu kudu dipikahariwang.
Aya ku aneh, kabeh gé nepi ka gogodeg.
Bener ceuk Kang Ahmad, teuing naon atuh nu ditéangan Bapa. Saperti ayeuna, anjeunna keur
anteng ngajar. Keun waé disebut anteng ogé, da
bonganna cenah éta mah lain pagawéan sur bapa ku
anjeun, tapi pangaresep. Di hareupeun kélas katénjo
bapa masih kénéh parigel maparin kuliah ka
mahasiswaana. Paromana adem, taya pisan beban atawa paksaan. Duka rék nepi ka iraha bapa kitu téh.
Taya pisan tanda-tanda capé jeung jemu dina
nyanghareupan aktifitasna. Tapi nu katempo téh
malah cahya ka ikhlasan jeung katentreman tina
batinna. Mugia bapa dipaparin panjang yuswa.

Sumber:

Diposting oleh Andy Munajat
POSTING BERKAITAN

TEMPLATE DESIGN BY
m-template | by: bagas96